Datacenter

مرکز داده ساختمانی یا تأسیسات تخصصی است که برای میزبانی رایانه‌ها ـ عمدتاً Serverها ـ طراحی شده است. این مراکز داده معمولاً به خطوط اینترنت پرسرعت متصل‌اند، به‌ویژه زمانی که بر Cloud Computing متمرکز باشند. ساختمان‌هایی که مرکز داده را در خود جای می‌دهند مجهز هستند تا حتی در رخدادهای نامطلوب نیز سرویس را حفظ کنند؛ از جمله ژنراتورهایی که در زمان Outage برق تأمین می‌کنند و سیستم تهویه قدرتمندی که رایانه‌های تولیدکننده حرارت را خنک نگه می‌دارد.

مسئله‌ای که حل می‌کند

پیش از گسترش مراکز داده در اواخر دهه ۱۹۹۰، رایانه‌های منفرد با وظایف مشخص یا رایانه‌هایی که توسط افراد برای کارشان استفاده می‌شدند، غالب بودند.

اما رایانه‌ها منابع محدودی دارند (دیسک، RAM و CPU). یعنی Applicationهایی که روی آن‌ها اجرا می‌شوند نیز با همین محدودیت‌ها روبه‌رو هستند و همین توان اجرای انواع Applicationها را محدود می‌کند. پیش از مراکز داده، Scale یک Application به ظرفیت رایانه‌ای که روی آن اجرا می‌شد محدود بود. اما اگر به Appهایی در مقیاس بزرگ مانند Gmail یا Netflix (خود App، نه رابط کاربری روی گوشی یا رایانه شما) فکر کنید، آن‌ها به ظرفیت محاسباتی بیشتری از آنچه یک رایانه منفرد می‌تواند فراهم کند نیاز دارند. اینجا است که مرکز داده وارد می‌شود.

چگونه کمک می‌کند

با اتصال Serverهای گوناگون می‌توان Distributed System ساخت که مانند یک «ابررایانه» عمل می‌کند. چون توان چند ماشین را در کنار هم می‌گذاریم، اکنون می‌توانیم Appهای بزرگ‌تر اجرا کنیم یا کارهای محاسباتی بسیار قدرتمندتری را پردازش کنیم. مراکز داده پشتوانه اکثر Applicationهایی هستند که هر روز استفاده می‌کنیم.

Cloud عمومی در واقع مراکز داده‌ای هستند که ظرفیت خود را به مشتریان اجاره می‌دهند. در سال‌های اخیر شاهد حرکت از مراکز داده تحت مالکیت سازمان‌ها به سمت Cloud بوده‌ایم.